-Σε όλα τα μπλοκ που έχω αναρτήσει υποστηρίζω ότι η θεωρία δομής που υπάρχει σήμερα περιέχει λάθη και είναι ημιτελής. Με συνέπεια οι αναλύσεις που κάνουν οι φιλόλογοι με βάση αυτή τη θεωρία να είναι πολλές φορές λανθασμένες.
-Το κακό ξεκινάει,εκτός των άλλων, και από έναν όρο που έχουν εισάγει στη θεωρία, τον όρο "λεπτομέρειες" και με βάση τον οποίο κάνουν τις αναλύσεις τους. Πετάξανε στην άκρη την έννοια προκείμενες, ή την έννοια αποδεικτικές προτάσεις και λύνουν όλα τα προβλήματα με την έννοια "λεπτομέρειες". Αλλά έτσι είναι, πράγματι, εύκολο να λύσεις τα πάντα. Πχ στην ερώτηση πώς αναπτύσσεται η παράγραφος "ο Σωκράτης ήταν θνητός, γιατί ήταν άνθρωπος", μπορείς να απαντήσεις "με λεπτομέρειες" και σ' αυτή την απάντησή σου δεν δικαιούται να φέρει κανένας αντίρρηση, γιατί η θεωρία λέει ότι "η παράγραφος αναπτύσσεται με λεπτομέρειες, με...., με...". Θέλω να πω δηλαδή ότι ο όρος λεπτομέρειες είναι τόσο ευρύς και τόσο γενικός που περιλαμβάνει τα πάντα και ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όλες τις περιπτώσεις.
-Παρακολουθείστε λόγου χάρη μιαν ανάρτηση σε ένα μπλοκ όπου παρατίθεται κείμενο του Ουμπέρτο Έκο σχετικό με τη διαφήμιση και τη βία*, και όπου στην ερώτηση για τη δομή της δεύτερης παραγράφου,αναφέρεται ως σωστή απάντηση ότι αναπτύσσεται με θεματική πρόταση και "με λεπτομέρειες !" και στην ερώτηση για τη μέθοδο ανάπτυξης αναφέρεται "με συνδυασμό μεθόδων και συγκεκριμένα περιλαμβάνει αίτιο-αποτέλεσμα,επίσης, χρησιμοποιείται παράδειγμα". Η απάντηση δηλαδή είναι ότι ο μπαξές περιέχει από όλα, και λεπτομέρειες και αίτιο και αποτέλεσμα και παράδειγμα κτλ.
-Ένας έξυπνος λοιπόν μαθητής, στην ερώτηση πώς δομείται η τάδε παράγραφος μπορεί άνετα να απαντήσει "με λεπτομέρειες" και στην ερώτηση ποια είναι η μέθοδος ανάπτυξης να δει αν υπάρχουν κάποια από τα γνωστά στοιχεία, που φυσικά κάποια θα υπάρχουν οπωσδήποτε, και να απαντήσει πχ "με αίτια, αποτελέσματα, σύγκριση αντίθεση, παραδείγματα" κλπ. Μάλιστα όταν ένα κείμενο ή ένα μέρος του περιέχει περισσότερους από έναν συλλογισμούς, ασφαλώς θα περιέχει τότε περισσότερα από ένα από αυτά τα στοιχεία.
[*, Προσθήκη 15/12/2011: Το κείμενο του Ουμπέρτο Έκο όπου διερευνά τη σχέση διαφήμισης και βίας, έχει αναρτηθεί από τα φροντιστήρια othisi . Θα το βρείτε αναζητώντας : Ουμπέρτο Έκο κείμενο για τη διαφήμιση}.
-Για να συμπληρώσω, πρέπει να πω ότι όχι μόνον οι αναλύσεις που γίνονται με βάση τη σημερινή θεωρία δομής είναι πολλές φορές λαθεμένες, αλλά και οι ερωτήσεις είναι ενίοτε λαθεμένες. Πχ για το παραπάνω κείμενο του Έκο υπάρχει η ερώτηση πώς δομείται η δεύτερη παράγραφος και αμέσως μετά η ερώτηση με ποια μέθοδο αναπτύσσεται αυτή η παράγραφος. Θαρρείς και η μέθοδος δομής είναι διαφορετική από τη μέθοδο ανάπτυξης !!!
-Και για να συντομεύω: η μέθοδος δομής ή με άλλα λόγια η μέθοδος ανάπτυξης μιας (αποδεικτικής) παραγράφου είναι μια και μόνη: όπως είπε ο Αριστοτέλης στα Αναλυτικά του, είναι με συλλογισμό = με ένα δηλαδή από τα είδη συλλογισμού.
-Το ερώτημα τώρα είναι πώς αναπτύσσεται, πώς κατασκευάζεται, πώς δομείται ένας συλλογισμός. Η απάντηση είναι με προκείμενες (μετά τις οποίες ακολουθεί το συμπέρασμα). Οπότε προκύπτει το ερώτημα ποιες είναι ή από πού θα βρούμε προκείμενες. Στο δεύτερο αυτό ερώτημα η απάντηση είναι ότι Α) 1,προκείμενες είναι οι αιτιολογήσεις, και 2, το παράδειγμα/ παραδείγματα και Β) ότι προκείμενες μας δίνει ή αντλούμε: η σύγκριση ομοιότητας ή αντίθεσης δυο πραγμάτων,τα αίτια, τα αποτελέσματα, και η διαίρεση ενός "πράγματος", αλλά και τα συμπεράσματα προηγούμενων συλλογισμών μας.
-Ώστε το ερώτημα δεν είναι πώς αναπτύσσεται η (αποδεικτική) παράγραφος, όπου η απάντηση είναι "με κάποιον συλλογισμό", αλλά από πού βρίσκουμε προκείμενες για να στοιχειοθετήσουμε ένα συμπέρασμα/ για να καταλήξουμε σε συμπέρασμα.
- Με άλλη διατύπωση: Ορισμένα στοιχεία μας δίνουν τη δυνατότητα να συμπεράνουμε. Όλα αυτά τα στοιχεία ο Αριστοτέλης τα ονόμασε προκείμενες (μπορούμε να τα πούμε και αποδεικτικά στοιχεία, ή αποδεικτικές προτάσεις). Τέτοια στοιχεία είναι το παράδειγμα/ παραδείγματα, η αιτιολόγηση, τα αίτια, τα αποτελέσματα,η σύγκριση και αντίθεση, η διαίρεση, και τέλος συμπεράσματα προηγούμενων συλλογισμών μας.
-Οπότε έχουμε το εξής σχήμα:
-Παράδειγμα/ παραδείγματα + συμπέρασμα = συλλογισμός (βλέπε Ρητορική Αριστοτέλους),
-Αιτιολόγηση/ αιτιολογήσεις + συμπέρασμα = συλλογισμός
-Αίτια και ποια ή πόσα είναι αυτά = συλλογισμός
-Αποτελέσματα και ποια ή πόσα είναι αυτά (ή αν είναι ευμενή ή δυσμενή για τον άνθρωπο και την κοινωνία) = συλλογισμός
-Σύγκριση και αντίθεση + συμπέρασμα = συλλογισμός
-Το ποια και πόσα μέρη μας δίνει μια (λογική) διαίρεση= συλλογισμός [Πχ η ποίηση μπορεί να χωριστεί σε τρία είδη: σε λυρική, επική και δραματική].
-Συμπεράσματα προηγούμενων συλλογισμών μας + νέο από αυτά συμπέρασμα = συλλογισμός.
-Το κακό ξεκινάει,εκτός των άλλων, και από έναν όρο που έχουν εισάγει στη θεωρία, τον όρο "λεπτομέρειες" και με βάση τον οποίο κάνουν τις αναλύσεις τους. Πετάξανε στην άκρη την έννοια προκείμενες, ή την έννοια αποδεικτικές προτάσεις και λύνουν όλα τα προβλήματα με την έννοια "λεπτομέρειες". Αλλά έτσι είναι, πράγματι, εύκολο να λύσεις τα πάντα. Πχ στην ερώτηση πώς αναπτύσσεται η παράγραφος "ο Σωκράτης ήταν θνητός, γιατί ήταν άνθρωπος", μπορείς να απαντήσεις "με λεπτομέρειες" και σ' αυτή την απάντησή σου δεν δικαιούται να φέρει κανένας αντίρρηση, γιατί η θεωρία λέει ότι "η παράγραφος αναπτύσσεται με λεπτομέρειες, με...., με...". Θέλω να πω δηλαδή ότι ο όρος λεπτομέρειες είναι τόσο ευρύς και τόσο γενικός που περιλαμβάνει τα πάντα και ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όλες τις περιπτώσεις.
-Παρακολουθείστε λόγου χάρη μιαν ανάρτηση σε ένα μπλοκ όπου παρατίθεται κείμενο του Ουμπέρτο Έκο σχετικό με τη διαφήμιση και τη βία*, και όπου στην ερώτηση για τη δομή της δεύτερης παραγράφου,αναφέρεται ως σωστή απάντηση ότι αναπτύσσεται με θεματική πρόταση και "με λεπτομέρειες !" και στην ερώτηση για τη μέθοδο ανάπτυξης αναφέρεται "με συνδυασμό μεθόδων και συγκεκριμένα περιλαμβάνει αίτιο-αποτέλεσμα,επίσης, χρησιμοποιείται παράδειγμα". Η απάντηση δηλαδή είναι ότι ο μπαξές περιέχει από όλα, και λεπτομέρειες και αίτιο και αποτέλεσμα και παράδειγμα κτλ.
-Ένας έξυπνος λοιπόν μαθητής, στην ερώτηση πώς δομείται η τάδε παράγραφος μπορεί άνετα να απαντήσει "με λεπτομέρειες" και στην ερώτηση ποια είναι η μέθοδος ανάπτυξης να δει αν υπάρχουν κάποια από τα γνωστά στοιχεία, που φυσικά κάποια θα υπάρχουν οπωσδήποτε, και να απαντήσει πχ "με αίτια, αποτελέσματα, σύγκριση αντίθεση, παραδείγματα" κλπ. Μάλιστα όταν ένα κείμενο ή ένα μέρος του περιέχει περισσότερους από έναν συλλογισμούς, ασφαλώς θα περιέχει τότε περισσότερα από ένα από αυτά τα στοιχεία.
[*, Προσθήκη 15/12/2011: Το κείμενο του Ουμπέρτο Έκο όπου διερευνά τη σχέση διαφήμισης και βίας, έχει αναρτηθεί από τα φροντιστήρια othisi . Θα το βρείτε αναζητώντας : Ουμπέρτο Έκο κείμενο για τη διαφήμιση}.
-Για να συμπληρώσω, πρέπει να πω ότι όχι μόνον οι αναλύσεις που γίνονται με βάση τη σημερινή θεωρία δομής είναι πολλές φορές λαθεμένες, αλλά και οι ερωτήσεις είναι ενίοτε λαθεμένες. Πχ για το παραπάνω κείμενο του Έκο υπάρχει η ερώτηση πώς δομείται η δεύτερη παράγραφος και αμέσως μετά η ερώτηση με ποια μέθοδο αναπτύσσεται αυτή η παράγραφος. Θαρρείς και η μέθοδος δομής είναι διαφορετική από τη μέθοδο ανάπτυξης !!!
-Και για να συντομεύω: η μέθοδος δομής ή με άλλα λόγια η μέθοδος ανάπτυξης μιας (αποδεικτικής) παραγράφου είναι μια και μόνη: όπως είπε ο Αριστοτέλης στα Αναλυτικά του, είναι με συλλογισμό = με ένα δηλαδή από τα είδη συλλογισμού.
-Το ερώτημα τώρα είναι πώς αναπτύσσεται, πώς κατασκευάζεται, πώς δομείται ένας συλλογισμός. Η απάντηση είναι με προκείμενες (μετά τις οποίες ακολουθεί το συμπέρασμα). Οπότε προκύπτει το ερώτημα ποιες είναι ή από πού θα βρούμε προκείμενες. Στο δεύτερο αυτό ερώτημα η απάντηση είναι ότι Α) 1,προκείμενες είναι οι αιτιολογήσεις, και 2, το παράδειγμα/ παραδείγματα και Β) ότι προκείμενες μας δίνει ή αντλούμε: η σύγκριση ομοιότητας ή αντίθεσης δυο πραγμάτων,τα αίτια, τα αποτελέσματα, και η διαίρεση ενός "πράγματος", αλλά και τα συμπεράσματα προηγούμενων συλλογισμών μας.
-Ώστε το ερώτημα δεν είναι πώς αναπτύσσεται η (αποδεικτική) παράγραφος, όπου η απάντηση είναι "με κάποιον συλλογισμό", αλλά από πού βρίσκουμε προκείμενες για να στοιχειοθετήσουμε ένα συμπέρασμα/ για να καταλήξουμε σε συμπέρασμα.
- Με άλλη διατύπωση: Ορισμένα στοιχεία μας δίνουν τη δυνατότητα να συμπεράνουμε. Όλα αυτά τα στοιχεία ο Αριστοτέλης τα ονόμασε προκείμενες (μπορούμε να τα πούμε και αποδεικτικά στοιχεία, ή αποδεικτικές προτάσεις). Τέτοια στοιχεία είναι το παράδειγμα/ παραδείγματα, η αιτιολόγηση, τα αίτια, τα αποτελέσματα,η σύγκριση και αντίθεση, η διαίρεση, και τέλος συμπεράσματα προηγούμενων συλλογισμών μας.
-Οπότε έχουμε το εξής σχήμα:
-Παράδειγμα/ παραδείγματα + συμπέρασμα = συλλογισμός (βλέπε Ρητορική Αριστοτέλους),
-Αιτιολόγηση/ αιτιολογήσεις + συμπέρασμα = συλλογισμός
-Αίτια και ποια ή πόσα είναι αυτά = συλλογισμός
-Αποτελέσματα και ποια ή πόσα είναι αυτά (ή αν είναι ευμενή ή δυσμενή για τον άνθρωπο και την κοινωνία) = συλλογισμός
-Σύγκριση και αντίθεση + συμπέρασμα = συλλογισμός
-Το ποια και πόσα μέρη μας δίνει μια (λογική) διαίρεση= συλλογισμός [Πχ η ποίηση μπορεί να χωριστεί σε τρία είδη: σε λυρική, επική και δραματική].
-Συμπεράσματα προηγούμενων συλλογισμών μας + νέο από αυτά συμπέρασμα = συλλογισμός.
-Υστερόγραφο: Στο παραπάνω κείμενο του Ουμπέρτο Έκο, η "δεύτερη παράγραφος" δεν είναι μια και μόνη παράγραφος, άρα δεν μπορούμε να την ονομάσουμε παράγραφο, αλλά αποτελείται από πολλές παραγράφους, οπότε πρέπει να την ονομάσουμε ή "κείμενο, ή μικροκείμενο", ή "πολλαπλή παράγραφο". Θέλω να πω ότι αν γίνει μια ενδελεχής μελέτη της δομής, που ακόμα δυστυχώς δεν έχει γίνει, θα διευκρινιστούν πολλά ζητήματα και θα ονομαστούν ορισμένα πράγματα έτσι όπως πρέπει να ονομαστούν και όχι κατά τη γνώμη αυτού ή εκείνου του διανοητή. Γιατί το σωστό όνομα μας προστατεύει, όπως είναι γνωστό, από το χάος.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ (προσθήκη 21/12/12): Η παραγωγή λόγου εξηγείται σήμερα με τη θεωρία δομής και οι αναλύσεις κειμένων στηρίζονται στα όσα λέει αυτή η θεωρία. Αλλά δυστυχώς η θεωρία είναι ημιτελής και περιέχει λάθη:
-Πρώτο λάθος: δεν έχει καθορίσει τι είναι παράγραφος (ορθός ορισμός: ένα μέρος από ένα κείμενο όπου εξετάζεται ένα νοηματικό σημείο από το θέμα, μέρος συνδεδεμένο με άλλα μέρη όπου εξετάζονται άλλα νοηματικά σημεία από το ίδιο θέμα). Έτσι, ονομάζει παράγραφο ένα τυχαίο μέρος του κειμένου που απλώς ξεκινάει με κεφαλαίο γράμμα και κάποτε κάπου κλείνει με τελεία (=απαρχαιωμένος ορισμός της παραγράφου). Αυτό το τυχαίο μέρος, που σωστότερα είναι να το ονομάζουμε "μικροκείμενο" ή "ενσωμάτωμα παραγράφων", περιέχει πολλές παραγράφους και όχι μόνο μια.
- Δεύτερο λάθος: έχει παραμερίσει τον όρο προκείμενες και τον έχει αντικαταστήσει με τον όρο λεπτομέρειες. Όρος που είναι χαοτικός, γιατί μπορεί να περιλάβει τα πάντα.
- Τρίτο λάθος: τα βιβλία του λυκείου καταγίνονται με τον λόγο πειθούς, αλλά δεν έχουν ούτε ένα κεφάλαιο για τον αποδεικτικό λόγο, έτσι που ο μαθητής να διαχωρίζει μέσα του τον έναν λόγο από τον άλλον.
- Τέταρτο λάθος είναι ότι η θεωρία δομής δεν παρακολουθεί την εξέλιξη της επιστήμης της Λογικής για να αναμορφώνει τα όσα περιέχει. Και να αναμορφώνει επομένως και τις αναλύσεις κειμένων, τον κατατοπισμό των μαθητών και τις ερωτήσεις που τους θέτει. Ήδη από το 1991 αναφέρονται σε βιβλία "Λογικών" άλλα κριτήρια, τέσσερα στον αριθμό, για τη διάκριση μεταξύ παραγωγικών και επαγωγικών συλλογισμών, ενώ το ότι "οι παραγωγικοί οδεύουν από το γενικό στο ειδικό" και οι επαγωγικοί από ειδικό στο γενικό" δεν θεωρείται πλέον ασφαλές κριτήριο. Έτσι, παρουσιάζεται το φαινόμενο να βάζουν στις πανελλήνιες εξετάσεις οι φιλόλογοι της αρμόδιας επιτροπής συλλογισμούς που και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι αν είναι επαγωγικοί ή παραγωγικοί (βλέπε θέμα πανελληνίων εξετάσεων ή 2002 ή 2004, που προκάλεσε μεγάλο σάλο).
- Άλλα λάθος, σωστότερα απαρχαιωμένη αντίληψη που περιέχει η θεωρία δομής, είναι ότι η θεματική πρόταση μπορεί να βρίσκεται στο μέσον μιας παραγράφου. Πράγμα, θα πω, που δεν συμβαίνει ποτέ, γιατί δεν υπάρχει συλλογισμός που να έχει το σχήμα "προκείμενες, συμπέρασμα, προκείμενες". Όσο να ψάξει κανείς τα εγχειρίδια Λογικής δεν θα βρει τέτοιον συλλογισμό. Άρα και αυτό πρέπει να εξεταστεί για να δούμε τι συμβαίνει και να δώσουμε τη λύση που πρέπει, και όχι να ακολουθούμε στη σημερινή εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών, την άποψη των σχολαστικών του μεσαίωνα από τους οποίους νομίζω ότι προέρχεται.
- Τέλος, ένα λάθος είναι πώς αναπτύσσεται η (αποδεικτική και η συγγενική της του λόγου πειθούς) παράγραφος. Κατά πώς είπε ο Αριστοτέλης στα Αναλυτικά του αναπτύσσεται με συλλογισμό. Με μια δηλαδή και μοναδική μέθοδο. Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι ποιες είναι προκείμενες για ένα συλλογισμό.
- {Αυτά για τον αποδεικτικό λόγο. Όσον αφορά τον περιγραφικό, λέει η θεωρία δομής ότι η περιγραφή προχωρεί παραγωγικά από το αντικείμενο στα μέρη του. Αλλά αυτό σημαίνει διαίρεση, άρα η περιγραφή προχωρεί διαιρετικά από το όλον, δηλαδή από το αντικείμενο, στα μέρη του. Διαιρούμε το αντικείμενο στα σπουδαιότερα μέρη του, και αναφέροντας τα μαζί με τα χαρακτηριστικά τους, περιγράφουμε το αντικείμενο- Το ίδιο συμβαίνει και με τον αφηγηματικό λόγο: αναπτύσσεται και αυτός με διαίρεση, διαιρούμε δηλαδή το χρόνο σε μέρη, σε τμήματα, και σε κάθε τμήμα αναφέρουμε τη δράση που έκανε ο πρωταγωνιστής ή ένας δευτερότερο πρόσωπο).
============
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ (προσθήκη 21/12/12): Η παραγωγή λόγου εξηγείται σήμερα με τη θεωρία δομής και οι αναλύσεις κειμένων στηρίζονται στα όσα λέει αυτή η θεωρία. Αλλά δυστυχώς η θεωρία είναι ημιτελής και περιέχει λάθη:
-Πρώτο λάθος: δεν έχει καθορίσει τι είναι παράγραφος (ορθός ορισμός: ένα μέρος από ένα κείμενο όπου εξετάζεται ένα νοηματικό σημείο από το θέμα, μέρος συνδεδεμένο με άλλα μέρη όπου εξετάζονται άλλα νοηματικά σημεία από το ίδιο θέμα). Έτσι, ονομάζει παράγραφο ένα τυχαίο μέρος του κειμένου που απλώς ξεκινάει με κεφαλαίο γράμμα και κάποτε κάπου κλείνει με τελεία (=απαρχαιωμένος ορισμός της παραγράφου). Αυτό το τυχαίο μέρος, που σωστότερα είναι να το ονομάζουμε "μικροκείμενο" ή "ενσωμάτωμα παραγράφων", περιέχει πολλές παραγράφους και όχι μόνο μια.
- Δεύτερο λάθος: έχει παραμερίσει τον όρο προκείμενες και τον έχει αντικαταστήσει με τον όρο λεπτομέρειες. Όρος που είναι χαοτικός, γιατί μπορεί να περιλάβει τα πάντα.
- Τρίτο λάθος: τα βιβλία του λυκείου καταγίνονται με τον λόγο πειθούς, αλλά δεν έχουν ούτε ένα κεφάλαιο για τον αποδεικτικό λόγο, έτσι που ο μαθητής να διαχωρίζει μέσα του τον έναν λόγο από τον άλλον.
- Τέταρτο λάθος είναι ότι η θεωρία δομής δεν παρακολουθεί την εξέλιξη της επιστήμης της Λογικής για να αναμορφώνει τα όσα περιέχει. Και να αναμορφώνει επομένως και τις αναλύσεις κειμένων, τον κατατοπισμό των μαθητών και τις ερωτήσεις που τους θέτει. Ήδη από το 1991 αναφέρονται σε βιβλία "Λογικών" άλλα κριτήρια, τέσσερα στον αριθμό, για τη διάκριση μεταξύ παραγωγικών και επαγωγικών συλλογισμών, ενώ το ότι "οι παραγωγικοί οδεύουν από το γενικό στο ειδικό" και οι επαγωγικοί από ειδικό στο γενικό" δεν θεωρείται πλέον ασφαλές κριτήριο. Έτσι, παρουσιάζεται το φαινόμενο να βάζουν στις πανελλήνιες εξετάσεις οι φιλόλογοι της αρμόδιας επιτροπής συλλογισμούς που και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι αν είναι επαγωγικοί ή παραγωγικοί (βλέπε θέμα πανελληνίων εξετάσεων ή 2002 ή 2004, που προκάλεσε μεγάλο σάλο).
- Άλλα λάθος, σωστότερα απαρχαιωμένη αντίληψη που περιέχει η θεωρία δομής, είναι ότι η θεματική πρόταση μπορεί να βρίσκεται στο μέσον μιας παραγράφου. Πράγμα, θα πω, που δεν συμβαίνει ποτέ, γιατί δεν υπάρχει συλλογισμός που να έχει το σχήμα "προκείμενες, συμπέρασμα, προκείμενες". Όσο να ψάξει κανείς τα εγχειρίδια Λογικής δεν θα βρει τέτοιον συλλογισμό. Άρα και αυτό πρέπει να εξεταστεί για να δούμε τι συμβαίνει και να δώσουμε τη λύση που πρέπει, και όχι να ακολουθούμε στη σημερινή εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών, την άποψη των σχολαστικών του μεσαίωνα από τους οποίους νομίζω ότι προέρχεται.
- Τέλος, ένα λάθος είναι πώς αναπτύσσεται η (αποδεικτική και η συγγενική της του λόγου πειθούς) παράγραφος. Κατά πώς είπε ο Αριστοτέλης στα Αναλυτικά του αναπτύσσεται με συλλογισμό. Με μια δηλαδή και μοναδική μέθοδο. Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι ποιες είναι προκείμενες για ένα συλλογισμό.
- {Αυτά για τον αποδεικτικό λόγο. Όσον αφορά τον περιγραφικό, λέει η θεωρία δομής ότι η περιγραφή προχωρεί παραγωγικά από το αντικείμενο στα μέρη του. Αλλά αυτό σημαίνει διαίρεση, άρα η περιγραφή προχωρεί διαιρετικά από το όλον, δηλαδή από το αντικείμενο, στα μέρη του. Διαιρούμε το αντικείμενο στα σπουδαιότερα μέρη του, και αναφέροντας τα μαζί με τα χαρακτηριστικά τους, περιγράφουμε το αντικείμενο- Το ίδιο συμβαίνει και με τον αφηγηματικό λόγο: αναπτύσσεται και αυτός με διαίρεση, διαιρούμε δηλαδή το χρόνο σε μέρη, σε τμήματα, και σε κάθε τμήμα αναφέρουμε τη δράση που έκανε ο πρωταγωνιστής ή ένας δευτερότερο πρόσωπο).
============
Τα ιστολόγιά μου
- Έκθεση Λυκείου (από τον Δ. Τσαμαρδίνο, Θεσσαλονίκη) = για μαθητές
- Έκθεση Λυκείου, θέματα και σκέψεις = για μαθητές
- Μαθήματα για την έκθεση λυκείου = για μαθητές
- Συλλογισμοί
- Συλλογισμοί και είδη παραγράφων
- ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
- ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ (Δομή) ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ
- Κειμενικά είδη
- Προβληματισμοί φιλολόγων για το συλλογισμό κλπ
- Παραγωγή κειμένου, Λαθεμένη θεωρία
- A paragraph (η αριστοτελική άποψη)
- Λογική 2 (Logic 2)
- Αιτίες, αναγκαίες και επαρκείς
